Voor jou, namens jou
“Nee. Dat kan ik niet. Voor grote groepen spreken? Alsjeblieft zeg. Ik krijg het al benauwd als ik eraan denk.”
Je kunt het je niet meer voorstellen maar dat dacht ik écht.
Mijn vader overleed tien jaar geleden. Hij is gescheiden van mijn moeder en ik heb geen broers of zussen dus ik sta er helemaal alleen voor. Welke bloemen, wat voor kaarten en wie krijgt die dan? Mijn vader heeft geen kant en klaar draaiboek liggen. Elke beslissing moet ik zelf afwegen en overwegen. Zonder de uitvaartleider had ik het niet gered.
Hij neemt mij bij de hand en ik voel me enorm door hem gesterkt. In een week die zo verdrietig kan zijn voel ik me krachtig en trots dat ik het kan.
“Man.” Zeg ik tegen hem. “Wat heb jij eigenlijk een mooi beroep.”
“Zou jij ook kunnen, dat weet ik zeker.”
Ik? Die al 28 jaar administratief werk doet. Dat durf ik niet. Al mijn zekerheden opgeven? Dat durf ik niet.
Dat mijn werk me al lang geen voldoening meer geeft, dat zeg ik niet. Dat ik het contact met de mensen mis, dat zeg ik niet. Dat ik het gevoel mis van ‘samen’, dat zeg ik niet. Want ja, ook ik heb een hypotheek te betalen.
Dan geeft het leven mij een zetje. Er komt een advertentie voorbij voor een opleiding tot uitvaartleidster. Ik geef me op voordat ik erover nagedacht heb. Ik zie dat Wenz Uitvaart het huidige Huis van herinnering in Holten gekocht heeft en ik stuur spontaan een bericht. Met een ouderwets “beginnersgevoel” start ik als gastdame bij Wenz Uitvaart en oefen ik in de opleiding onder andere met openbaar spreken. Net zo lang totdat ik het kan.
Het is 1 mei 2021. De zaal zit vol mensen. Ik ken deze mensen. De afgelopen week heb ik naar ze geluisterd en prachtige verhalen gehoord. Ik heb ze een kaart helpen uitzoeken en de teksten die het beste bij ze passen erop laten drukken. Ze hebben mij hun verdriet laten zien en voelen. Ze hebben mij ook hun kracht en oplossingsvermogen getoond. Dit is mijn familie niet. Vorige week kende ik deze mensen nog niet. En tóch ben ik trots op hen.
Trots op de kinderen die met bevende handjes een kaars aansteken. Trots op de dochter die door haar tranen heen haar verhaal staat te doen. Net zo trots op de kleindochter die op het laatste moment beslist om het niet te doen. Daarom lees ík haar gedicht voor.
Voor haar en namens haar.
Want soms zijn er geen woorden bij de mens die verliest. Dan is het hart even zó groot en vol, dat de keel er dicht van gaat zitten. Maken je tranen dat je alles mistig ziet.
Het is in die mist en stilte dat ik het meeste van mijn werk houd.
Met elkaar de woorden en de stem vinden die bij je past. Die je rust brengt. Steun geeft.
Dan maken we samen van een “kan ik niet” een “zo kan het wel”.
Voor en namens jou.
Ik ben Diane Vrugteveen, Uitvaartleidster voor Wenz Uitvaart.
