Voor altijd in mijn hart
De wenkende hand nodigt mij uit om door te lopen. Over het knerpende grind loop ik de familie tegemoet. Het weer is deze nazomerdag aangenaam, maar de gezichten van de mannen die ik de hand schud staan zorgelijk. Zij staan niet buiten om van het weer te genieten, maar om even het huis uit te zijn en een sigaretje te roken. Even weg bij het ziekbed en de zorg overlatend aan de dame van buurtzorg.
Een uur geleden belde de dochter. In haar stem hoorde ik haar tranen. Of ik langs wilde komen omdat haar moeder niet lang meer te leven zou hebben.
Zittend aan de keukentafel praat Jan over zijn vrouw. Over hoe goed zij het samen gehad hebben, maar ook over haar ziekte waar zij al zolang tegen heeft gestreden. Samen heeft dit gezin er alles aan gedaan om het haar nog zo goed mogelijk te maken. Maar nu is dat bijna voorbij. In de kamer hoor ik haar zware en onrustige ademhaling.
Haar zoons zijn stoere mannen. Diverse tattoos sieren hun armen. Hun zus zit tussen hen en pakt hun knie liefdevol vast als zij het moeilijk hebben terwijl zij naar hun vader luisteren. De jongste zoon staat op, gaat naast zijn vader zitten, slaat een arm om hem heen en geeft hem een kus op zijn wang. Ruwe bolster, blanke pit. Deze familie, dit gezin straalt één en al liefde uit en het ontroert mij.
De volgende dag zitten wij weer aan de keukentafel. Jan staart naar zijn kop koffie. Vannacht is zijn vrouw overleden. Het is nu doodstil in huis. Jan kijkt op. “Het moet een mooie uitvaart worden. Dat heeft zij verdiend!”. De kinderen knikken instemmend. Een betere moeder hadden zij zich niet kunnen wensen. Herinneringen worden opgehaald. Mooie en dierbare herinneringen. Er wordt gelachen en er wordt gehuild. Troostende schouders worden elkaar aangeboden.
Wij zien en spreken elkaar de week die volgt dagelijks. Tot in de puntjes wordt het afscheid voorbereid. Van de rouwkaart, de muziek tot aan de bloemen. De kamer waar mevrouw opgebaard ligt, vult zich met bloemen, kaarsen, foto’s en tekeningen van de kleinkinderen.
Op de dag van de uitvaart stroomt het huis vol. De kinderen en hun partners drinken koffie aan de keukentafel, de kleinkinderen spelen op hun telefoons een spelletje en Jan tref ik aan op een stoel naast zijn vrouw. Hij droogt zijn tranen als hij mij ziet. “Het is goed zo, Onno. Wij hebben goed afscheid kunnen nemen. Laten we de kist maar sluiten”. Ik vraag de kinderen om samen met hun vader de deksel op de kist te leggen. Langzaam schuiven zij de deksel over de kist omhoog. Een laatste blik, een laatste handkus. Jan geef ik de laatste schroef. Een bijzondere schroef: een knop met een hart. Een hart als symbool voor de liefde, die deze dagen zo zichtbaar en voelbaar was. Dan plaatst Jan het bloemstuk op de uitvaartkist. Met zorg legt hij het lint goed. Ik lees de tekst: Voor altijd in mijn hart!
