Tussen donker en licht,
Midden in de dood zit het leven. In het verliezen valt er iets te winnen. Voor wie het ziet.
Nergens staat er zo’n vergrootglas op het leven dan wanneer de dood zich gemeld heeft. Soms aangekondigd, soms totaal onverwacht. Vraagt het van familie en nabestaanden altijd om verbinding, herinnering en veerkracht. En die is niet vanzelfsprekend.
Ik zie het als uitvaartleidster voor Wenz Uitvaart steeds opnieuw gebeuren. Als de dood voor de deur staat worden er handen vastgepakt en de liefde vaak hardop uitgesproken. Overlijden is intiem. Meteen daarna mag ik als uitvaartleidster tussen de tranen van gemis en mooie herinneringen aan de keukentafel meedoen in het vormgeven van die allerlaatste. De laatste herinnering. Zij laten mij binnen in hun huis maar ook in hun leven, zorgen en verdriet. En dat beschouw ik niet als vanzelfsprekend.
Soms moet er iemand huilen. Soms is er wat bemiddeling nodig. Soms weten ze precies ‘hoe’. Vaker is er behoefte aan meedenken, meevoelen, mee zorgen. Samen op zoek naar wie hij of zij was vóórdat… De aanwijzingen zitten in de verhalen, de blikken en de spullen. In het werk, de hobby en de grapjes. Welke kleding, welk vervoer, welk gedicht? Niets is vanzelfsprekend, niets ligt vast. Behalve dat het moet kloppen, helder en zuiver, met wie de overledene was.
Ik ken de leegte van verlies van dichtbij. Verlies van familie, gezinseenheid, mezelf. Ik ken de moeite die het kost om in de mist van de herinnering ook jezelf weer te vinden. Ik ken de meerwaarde van iemand die in dat donker het licht even voor je aandoet totdat je het zelf weer kunt.
Het zal daarom zijn. Dat is denk ik waarom ik doe wat ik doe. Als uitvaartleidster is het mijn wens om de overledene weer aan zichzelf en de familie terug te geven. Dat ik dan voor je zorg en het licht aandoe. En zij, soms een beetje op de tast, tijd hebben om elkaar te vinden. In hun verdriet zich het mooie of grappige te herinneringen. Ruimte te vinden voor rouw maar ook een glimlach.
Dan rij ik na afloop van de uitvaart terug naar huis met een eigen ontroerde glimlach. Omdat het goed was en zij nu verder kunnen. Terwijl ze hebben moeten loslaten zal de herinnering aan deze dag een verbindende zijn.
En dat is niet vanzelfsprekend.
Maar voor mij wel.
Ik ben Martine van der Snel, vanzelfsprekend uitvaartleidster voor Wenz Uitvaart in Epe.