Dappere glimlach
Op de automatische piloot rij ik naar huis. De radio uitgezet. Geen behoefte aan vrolijke muziek. Aan verdrietige ook niet. Er rolt een traan over mijn wang maar het is niet míjn verdriet. Een voorgesprek met een stel. Hij en zij.
Tree voor tree
“En zó ga ik me jou herinneren. Als een blije, trotse oma.” Haar stem wordt wat harder, vechtlustig bijna. Dit is de laatste zin en daarna loopt ze gauw achter de microfoon vandaan. Terug naar de eerste rij. Zeventien is ze. De
Piet is ziek
“Heb je gehoord dat Piet ernstig ziek is?”. Het bericht galmt nog na als ik de telefoon weg leg. Piet is ziek…! Dat komt binnen. Ik denk aan Piet. Hij is weliswaar niet piep meer, maar dit had ik niet
Met de fiets
Henk is een fietser. Ik vermoed dat dit in het DNA van de familie zit, want ook moeder nam altijd de fiets als zij ergens naar toe ging. Zelden maakte zij gebruik van de auto. Ook al was het weer