Mijn moeder
Op een klein balkon van de Daniel den Hoedkliniek staat een man te roken. Mijn oog valt op hem als ik de auto de parkeerplaats opdraai. Hij leunt op een infuusstandaard waarmee hij via een slangetje verbonden is. Mijn eerste kennismaking met dit ziekenhuis waar ik daarna nog regelmatig naar toe ben gereden. Die eerste keer was shocking. Zo direct geconfronteerd worden met zoveel zieke mensen.
Mijn moeder werd er opgenomen vanwege een hersentumor. Volgens de specialist voor haar de beste plek om te zijn. En dus ging zij en accepteerde alles wat er moest gebeuren. Steunend op haar geloof onderging zij alle behandelingen en kuren. En wat niemand voor mogelijk hield, gebeurde. Het gezwel in haar hoofd verdween en zij mocht weer naar huis. Zeven jaar bleef zij schoon, maar toen op een scan weer een plekje zichtbaar was, ging het snel.
Ik ga niet dood!
Ook nu ging ik meerdere keren per week naar Rotterdam om haar te bezoeken. Maar het was snel duidelijk dat er dit keer geen genezing meer mogelijk was. “Bent u bang voor de dood?”. Ik weet nog dat ik het haar vroeg en ze keek mij vastberaden aan. “Ik ga niet dood!”. Ondanks meerdere pogingen wilde zij niet over de dood praten. De dood was voor haar geen onderwerp om te bespreken. Achteraf realiseer ik mij dat ik graag had willen weten hoe zij over sterven dacht.
Op het moment dat zij uitbehandeld was, mocht zij de laatste periode thuis doorbrengen. Ik haalde haar en mijn vader op. Toen we van de kliniek wegreden, keek ik in mijn achteruitkijkspiegel. De laatste keer Daniel den Hoed. Het balkon was leeg.
De laatste weken van haar leven was zij eerst thuis en daarna verbleef zij in het hospice in Beekbergen. Het contact werd steeds moeilijker. Afscheid hebben wij genomen tijdens een barbecue in de tuin van het huis van mijn ouders. Dat was mooi en fijn. Er werden foto’s gemaakt. De laatste keer met ma op de foto. Met een steen in mijn maag deed ik het. Terugdenkend aan zoveel mooie jaren en aan zo’n enorm lieve moeder. Wetend dat het niet lang meer zou duren voordat wij definitief afscheid zouden moeten nemen. Het heeft jaren geduurd voordat ik zonder tranen weer naar die foto’s kon kijken.
Bij toerbeurt waakten wij in het hospice. Als ik bij haar was dan vertelde ik alles wat ik nog wilde vertellen. Dat waren waardevolle momenten. Helaas kon zij niet meer terugpraten en ik heb geen idee of zij mij gehoord heeft. Daar besefte ik mij wel hoe waardevol het is om op een goede manier afscheid te nemen. Uiteindelijk duurde het nog een paar dagen en overleed zij op een ochtend terwijl ik bij haar was. Ik hield haar hand vast en rustig gleed zij weg. Heel lang heb ik het jammer gevonden dat zij niet over de dood wilde praten. Maar op de manier waarop zij overleed, weet ik dat zij niet bang was. Voor haar was het zo goed. Voor mij uiteindelijk ook.
