In het oog van de storm
Het is er stil. Grote eiken met stevige armen houden er de wacht. Bladeren bewegen op de melodie van een zachte wind. Hier bestaat geen tijd. Mijn fiets staat bij de poort en ik wandel zonder doel. Ga soms even zitten. Zoek hier beschutting voor mijn hoofd vol met zorgen en ruis. Een uurtje ofzo, dan fiets ik weer naar huis.
In mijn tienerjaren had ik de gewoonte om naar de begraafplaats te fietsen als het thuis te onrustig was, er puber-gedoe met mijn ouders was. Een aparte gewoonte maar alleen daar, tussen de graven, het groen en de stilte, kwam ik tot rust. Dat was mijn weinig alledaagse en toch echt míjn plek.
Evengoed mail ik mijn vader een “Ik denk het niet” bericht wanneer hij me vraagt of ik denk dat ik ooit aan zijn uitvaart bedrijf wil deelnemen. Ik ben pas in de twintig en hij is net begonnen. We kunnen beiden nog niet zien hoe de toekomst er uit ziet.
Ik studeer, begin voor mezelf, werk voor bedrijven. Ik krijg een huis, een man, twee kinderen. De uitvaartonderneming van mijn vader groeit en ik groei op. Sterker nog, we groeien naar elkaar toe. Het kost me twee banen en dan begint het besef al in te dalen. “Ik wil het toch wél, pap.” En ik doe de opleiding.
Maar een mens is maar een mens en soms twijfel ik nog. Kan ik dit wel? Is deze verantwoordelijkheid niet te groot? Zal ik mijn vader niet teleurstellen?
Dan verliest een vriendin haar kindje. In hartverscheurende radeloosheid en met een grote behoefte aan veiligheid vraagt zij “Zou jij de uitvaart willen doen?” aan mij. Ik zeg al ja voordat ik erover heb nagedacht.
In de snelkookpan van begeleiden en organiseren leunt mijn vriendin op mij en ik op mijn vader. In het oog van de storm van dit verdriet is het, dat ik de waarde van dit werk nóg meer zie. Nu is de nood het hoogst aan het brengen van rust, veiligheid en troost.
En ik weet het zeker.
Er is een plek waar ik het meest op mijn plek ben. Waar ik mijn talenten en persoonlijkheid kan inzetten voor een ander, op een manier die bij mij past. Zorgen voor rust, een vol hoofd ontlasten. De tijd misschien niet stil laten staan, maar wel de ander méér tijd en rust geven om bij het afscheid stil te staan. Zijn waar eigenlijk niemand wíl zijn.
In het oog van de storm zingt de wind een zachte melodie.
“Pak maar mijn hand, deze storm doen we samen.”
Dus daarom.
Dáárom ben ik uitvaartleidster.
Ik ben Sabine van Andel, uitvaartleidster voor Wenz Uitvaart.