Gewoon in spijkerbroek
“Je draagt toch geen hoge hoed tijdens de uitvaart?”. Ze kijkt me enigszins ongerust aan. “Dat past helemaal niet bij ons”, voegt ze eraan toe. “Het past ook niet bij mij”, stel ik haar glimlachend gerust. “Gelukkig! We zouden het fijn vinden als je net als wij gewoon een spijkerbroek draagt”.
Het is een no-nonsense familie. Dat is mij al duidelijk als ik de overlijdensmelding krijg. Het overlijden van moeder was verwacht en zij heeft een mooi en lang leven gehad, zo vertelt de dochter. Het is goed zo.
In de dagen die volgen worden dierbare herinneringen met elkaar gedeeld. Ik voel mij bevoorrecht dat ik er getuige van mag zijn. De kinderen kijken terug op een gelukkige en zorgeloze jeugd. Dankbaar zijn zij voor de normen en waarden die hen door hun ouders zijn geleerd. Een doe-maar-normaal-mentaliteit en respect voor ieders mening. Dat moet het afscheid van moeder ook uitstralen: geen poespas.
Ik begrijp de wens om tijdens de uitvaart niet traditioneel gekleed te gaan in streepjesbroek, jacquet en hoge hoed. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik die kleding ook niet heb. Maar om een uitvaart in spijkerbroek te leiden? Is dat gepast en voel ik mij daar zelf prettig bij? Nee! Een dilemma? Niet echt.
Een collega drukte het eens treffend uit door zijn ‘uitvaartkostuum’ te vergelijken met een harnas. Het beschermt en maakt in een oogopslag mijn functie duidelijk. Dat harnas is in mijn geval een donkergrijs maatkostuum. Ik voel mij er veilig en vertrouwd in. Zoals de familie zichzelf is op de dag van de uitvaart geldt dat ook voor mij. Mooi dat er niet meer raar wordt opgekeken als men tijdens een afscheid casual gekleed gaat. Ook mooi dat ik als uitvaartleider geen hoge hoed hoef te dragen. En geen jeans.
Mijn donkergrijze pak stelt mij in staat om onopvallend aanwezig te zijn. De persoon te zijn die de familie nodig heeft om een mooi en persoonlijk afscheid te verzorgen. Het draait bij een uitvaart immers niet om mij, maar om de overledene en de nabestaanden!
