De uitvaartmeneer
“Ik sta met de uitvaartmeneer bij het crematorium en bel je zo even terug”. Ze steekt de telefoon in haar tas. “Mijn zoon”. Het klinkt bijna als een verontschuldiging.
Een dag eerder ontmoette ik de drie dochters rond het bed van hun moeder. Kennismaken in de laatste fase van iemands leven is en blijft bijzonder. Vanaf haar bed heeft zij mooi zicht op de bostuin. Het voederplankje wordt intensief gebruikt door af en aan vliegende vogels. Moeder oogt kwetsbaar. De ziekte heeft inmiddels haar sporen achtergelaten. Zij spreekt helder en duidelijk en weet wat zij wil tijdens haar uitvaart. Een lijstje met muziek ligt klaar, maar de kinderen moeten ook een paar moderne muzieknummers uitzoeken. Daarin heeft zij geen voorkeur.
Zondagochtend gaat mijn telefoon. De naam van de dochter zie ik oplichten in het scherm. “Ze is zojuist heel rustig ingeslapen. Wij waren er met ons drieën bij. Eigenlijk was het heel mooi en het is ook goed zo. Mama heeft nu rust”.
Als ik terug naar huis rijd, denk ik aan de afgelopen uren. Het verzorgen van moeder, het aantrekken van haar onlangs gekochte kleding, haar rustige en tevreden uitdrukking, het gesprek met de dochters, de gezelligheid in huis door de aanwezigheid van de kleinkinderen, de ontspanning na dagenlange intensieve zorg.
“En? Hoe was het?”, vraagt Vera als ik thuis ben. “Goed, heel goed. Wat een fijne familie!” Vera lacht. “Jij hebt toch altijd fijne families?” Dat klopt eigenlijk wel. En daar prijs ik mij gelukkig mee.
Op de dag van de uitvaart dragen de kleinkinderen oma het huis uit. In de mand waarvan de dochters weten dat zij die zo mooi vond. Over het grindpad lopen zij naar de rouwauto. De buren staan langs de kant van de weg om haar uit te geleiden. Alles klopt. Zelfs het weer werkt mee. Tijdens het afscheid in het crematorium komt alles bij elkaar. Hetgeen we besproken en bedacht hebben, komt dan tot uiting. De kleurrijke bloemen die de uitvaartmand bekleden, de klassieke en moderne muziek, de herinneringen die opgehaald worden en het samenzijn nadien.
Misschien het meest lastige van mijn werk is om na een intensieve periode afscheid van de familie te nemen. Zeker ook van deze familie. In de keuken van het ouderlijk huis praten we met de dochters na. Daarna loop ik de woonkamer binnen. De kleinkinderen zitten in een halve kring om de brandende open haard. “Ik kom jullie nog even gedag zeggen”.
“Dag Onno. Bedankt voor alles!” De uitvaartmeneer is Onno geworden en heeft een naam gekregen.