De eerste keer
Eerste keren zijn spannend. De eerste kus, de eerste keer naar school, de eerste keer alleen op vakantie, de eerste werkdag. Eerste keren vergingen mij meestal goed, maar soms kon het ook beter.
‘Hoe was jullie eerste uitvaart?’, wordt mij geregeld gevraagd. Zeker als ik vertel wat ik voor de start van Wenz Uitvaart deed. Vaak wordt de vraag direct gevolgd door een ‘lijkt mij spannend’ en ‘was je zenuwachtig?’.
Zoals iedere eerste keer spannend is, gold dat ook voor die eerste melding. Ook al is het inmiddels ruim 4 jaar geleden, herinner ik het mij als de dag van gisteren. Gelukkig wist ik van de aanstaande melding. De familie had voor het overlijden al contact opgenomen om zaken door te spreken, dus kwam de overlijdensmelding niet onverwacht en was ik goed voorbereid. Eerste keren vergeet je niet, zegt men. Dat geldt zeker voor de eerste keer een uitvaart voorbereiden en begeleiden. De eerste keer doe je misschien wel extra je best. Wil je er alles aan doen om het perfect te laten zijn.
Vanaf het moment dat ik het telefoontje kreeg tot en met de dag van de uitvaart (en ook de nazorg nadien) waren continu een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Ik wil iets doen wat er toe doet, waarin zingeving centraal staat en ik mensen kan helpen.
Tijdens die eerste uitvaart viel alles op zijn plek en wist ik dat dit is waar ik al die tijd naar op zoek ben geweest. Door in het diepe te springen leer je nog eens iets!
Zoals ik in de inleiding al zei konden sommige eerste keren beter. Toen ik als tienjarige voor het eerst trekker mocht rijden in een weiland, was dat geen succes en moest de boer het van mij overnemen. Mijn eerste uitvaart was misschien wel boven verwachting. Rust brengen in een huis waar de hele wereld op zijn kop staat, een overledene verzorgen, omgaan met het intense verdriet van de nabestaanden en een uitvaart samen met de familie voorbereiden. Voorbereiden en uitvoeren op een manier waarbij de overledene centraal staat en voor de belangstellenden herkenbaar is. Kortom: een uitvaart persoonlijk maken. Daarbij heb ik ervaren hoe belangrijk het is de familie tijd te geven.
Die eerste keer was onvergetelijk. Iedere melding die ik sindsdien heb gekregen, onderga ik als een eerste keer. Iedere uitvaart is uniek, zoals de overledene en de nabestaanden uniek zijn. Zoals een situatie nieuw en onvergelijkbaar is met eerdere situaties. Zo wil ik iedereen laten ervaren hoe mooi en waardevol het is om een afscheid persoonlijk te maken. Iedere keer blijft het spannend en misschien is dat maar goed ook. Routine past niet in mijn vak. Werken vanuit boekjes en ‘je-ding-doen’ al helemaal niet. Zo blijft het spannend en uitdagend. Maar vooral dankbaar!