Twee keer per dag,
Er loopt een man over de begraafplaats. Niet zo groot, niet zo jong, niet zo snel. Hij heeft geen haast en kent de weg. Zijn autootje staat op de parkeerplaats. Twee keer per dag vindt die daar een plek. Het leven
In het hart,
Je zou je hart vasthouden. Dat deed ze natuurlijk ook. Haar hart vasthouden. Het is geen alledaagse vraag wanneer je man vraagt “Hoe zou je het vinden als ik een uitvaartonderneming begin?” Het bedrijfsleven uit, de leaseauto terugbrengen, de laptop
Herinneren in Liefde,
Afscheid nemen en verder leven eindigt niet bij de uitvaart. Leren leven met gemis, is geen vinkje die ergens op de kalender staat. Zo van; nu is het klaar. Leren leven met gemis duurt een leven lang. Een afscheid is geen afscheid alleen maar
Tussen donker en licht,
Midden in de dood zit het leven. In het verliezen valt er iets te winnen. Voor wie het ziet. Nergens staat er zo’n vergrootglas op het leven dan wanneer de dood zich gemeld heeft. Soms aangekondigd, soms totaal onverwacht. Vraagt het
Nog één keer, appeltaart.
Daar staat ze. Drieëntwintig jaar en ze heeft al twee keer een slok genomen van het glaasje water. Hoe kan het ook anders. Hoe doe je dat? In één adem, één poging, afscheid nemen van je vader. Ze vertelt over het
Pak maar mijn hand,
Huilend loopt ze me voorbij. Ze is zichtbaar overstuur en ik merk dat ik me een beetje zorgen om haar maak. Ze loopt met al haar verdriet, helemaal alleen langs de kist, de aula uit. Ik kan mijn gedachtes niet van
Ik denk niks,
“De politie zei dat ik meteen jullie moest bellen. Hij ligt er al een paar weken, het is niet best.” De zoon van een vader belt. Zelf nog amper een man. Zijn vader is thuis dood gevonden. De buren sloegen alarm. Ik
Dappere glimlach
Op de automatische piloot rij ik naar huis. De radio uitgezet. Geen behoefte aan vrolijke muziek. Aan verdrietige ook niet. Er rolt een traan over mijn wang maar het is niet míjn verdriet. Een voorgesprek met een stel. Hij en zij.
In het oog van de storm
Het is er stil. Grote eiken met stevige armen houden er de wacht. Bladeren bewegen op de melodie van een zachte wind. Hier bestaat geen tijd. Mijn fiets staat bij de poort en ik wandel zonder doel. Ga soms even
Gewone voordeur,
Het is een hele gewone bel bij een gewone voordeur van een heel gewoon huis. Ik haal adem en bel aan. De gewone voordeur gaat open en er staat een hele gewone man. Een stuk groter dan ik maar klein