Alles naar wens
“Hè? Is dít het? Nu al voorbij? Dat kan toch niet?”
Er waren maar twee liedjes. Niemand heeft gesproken. Geen bloemen, geen warmte, geen recht gedaan aan wie ze was. Zij was zo bijzonder, in elk geval voor mij. Mijn oma én mijn tweede moeder, bij wie ik doordeweeks woonde. Met wie ik mijn dagelijks leven deelde. Met wie ik kon lachen en hardop dromen.
Ineens gaat ze dood en nu zit ik hier. Ik zit op de voorste rij maar ben te jong om mee te mogen beslissen. Dan was het heel anders gegaan. Ik zou het heel anders hebben gedaan.
“Dit kan anders.”
Pas zestien ben ik als mijn oma overlijdt. Zes weken na mijn opa. Hoewel schokkend en voor mij levensveranderend houd ik me aan de gedachte vast, dat zij nu in elk geval weer samen zijn. Ook al ben ík dan heel alleen.
Het heeft mijn leven gek genoeg richting gegeven. Vanaf dat moment, vanuit die stille kilte bij haar afscheid en de vaste overtuiging dat dát anders moet kunnen, ontstaat een innerlijke wetenschap. Dit is wat ik wil worden als ik later groot ben. Uitvaartbegeleidster.
Dat gaat niet vanzelf en ergens ook weer wel. Telkens is er iemand die op het juiste moment een weg voor mij weet. Soms moet ik tijdelijk van mijn pad afwijken maar steeds kom ik er ook op terug. Uiteindelijk word ik wie ik wilde zijn.
De eerste keer met een trillende stem en bevende handen, nu al acht jaar vol vertrouwen. Met het vertrouwen van Wenz Uitvaart mag ik meedenken, suggesties doen, mogelijk maken. Een gevoel krijgen voor wie de overledene was en wat die voor familie en vrienden betekende. Aansluiten bij de wensen of iets nieuws inbrengen. Passend in het budget, passend in het afscheid en vooral passend in het leven van hen die met dit verdriet moeten leven.
Ik mag op een heel intens moment in het leven deelnemen aan een gezin, een familie, een verhaal. Dan wil ik dat ze elkaar daarin vinden. Dat het verhaal van iemands leven tot en mét het afscheid mooi verteld wordt. Dat de herinneringen dan kunnen blijven leven en worden doorverteld in tekst, beeld en geluid. Dus ja, dan zijn er bloemen én muziek. Alles mag er zijn. Van het grote gekke tot het kleine intieme, zolang het past bij wie de overledene was.
Wanneer de naaste familie als laatste vertrekt praten we altijd even na. Ze zijn verdrietig én tevreden tegelijk. Alles naar “Wenz”. Ik kijk ze na als ze wegrijden en weet dan weer zo goed waarom ik dit doe. Ik ben ervan overtuigd dat goed afscheid nemen de basis vormt voor het leren leven met het gemis.
En ergens diep vanbinnen, als het kan, hoop ik dat mijn oma mij ziet. En dat ze trots op me is.
Ik ben Elselien Klein, Uitvaartbegeleidster voor Wenz Uitvaart